ഞാന്‍ ചിരിച്ചിരുന്നു,കളിച്ചിരുന്നു,പാടിയിരുന്നു,കരഞ്ഞിരുന്നു...പക്ഷെ ഒരു കട്ടിലിന്‍റെ നാലു അതിര്‍ത്തികള്‍ക്കു പുറത്തേക്ക് അതിന് ലോകം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.തലയിണയില്‍ മുഖമമര്‍ത്തി കരയുമ്പോള്‍ കോട്ടയിലെ ഉല്‍ത്സവ തുടക്കമായി കതിനകളുടെ ശംഖൊലി കേട്ടു.ആനയും ചെണ്ടയും വര്‍ണകുടകളും നിറഞ്ഞ പൂരപ്പറമ്പ് എന്‍റെ മനസ്സില്‍ കണ്ടു.പക്ഷെ കണ്ണു തുറക്കുമ്പോള്‍ വര്‍ണങ്ങളെല്ലാം മറഞ്ഞ് ഇരുട്ടെന്നു ലോകം പറയുന്ന അവസ്ഥയില്‍ എത്തുന്നു...
ആരെയാണ് ഞാന്‍ പഴിക്കേണ്ടത്...?
മനുഷ്യനെ സൃഷ്‌ടിച്ച ദൈവത്തേയോ,ദൈവം സൃഷ്‌ടിച്ച മനുഷ്യനെയോ...?
എന്തായാലും മനുഷ്യന്‍ അറിഞ്ഞില്ല,അവന്‍ നശിപ്പിച്ചത് ചെടികളിലെ കീടങ്ങളെ ആയിരുന്നില്ല...ഭൂമിയിലേക്ക് കാലുറപ്പിക്കാന്‍ വെമ്പിയ കിടാവുകളെ ആണെന്ന്...
